Kategori: ABD’ye Dair

Daniel Pipes diye bir adam var. 1949 doğumlu, Bush takımından Orta Doğu ve İslamiyet “uzmanı” bir bir neo-con tarihçi, Harvard ve Şikago üniversitesinde hoca, ayrıca Amerikan Barış Enstitüsü ve Orta Doğu Forumu adlı think-tank’in direktörü, “çok” önemli bir adam. Pipes’ın, daha 2003 yılında Küdus Postası (Jerusalem Post) isimli İsrail gazetesinde yayınladığı bir yazı var ki, “ılımlı İslam” tartışmalarının odak noktalarından biridir dense yeridir. Sözlerine “Benim çoğu zaman iddia ettiğim gibi, sorun militan İslâm, çözüm ılımlı İslâm ise, bu iki İslâm biçimi birbirinden nasıl ayrıştırılacak?” diye başlayan Pipes, “hele de Batı ülkelerinde yaşayan Müslümanlar söz konusu olduğunda bu zor bir sorudur” dedikten sonra bir Test önerir; ılımlı İslâmı, ılımlı olmayandan ayıracak bir Test.

Öyle alışmışız ki Batı’yı sorgulamamaya, en garip, en çelişkili uygulamalarında bile adeta “erdem” buluyoruz. Kendi ülkemizde rastlasak şiddetle karşı koyacağımız gelişmelere onlardan geldiğinde tepki vermiyoruz. Tepki vermemekten de öte, “mutlaka vardır bir bildikleri” şeklinde kabulleniyoruz. Örneğin, insanların düşüncelerinden dolayı suçlandıklarında, ifade özgürlüğü gibi temel demokratik hakları ihlâl edildiklerinde, bu ülkenin sağcısı da solcusu da ve haklı olarak ayağa kalkar. Ayağa kalkamasa da homurdanır. Oysa, olan aynen budur ve biz Batı’dan geldiği için olsa gerek, susuyoruz. Evet, “Nefret Yasaları”ndan bahsediyorum. “Hate Laws” ya da “Bias Laws” dedikleri “Önyargı Yasalarından.”

Bu yıl Mart’ın üçüncü Cuma’sı ayın 18’ine rastladı. O gün, dünyanın her yerindeki Müslümanlar gibi Amerika Birleşik Devletleri’nin New York şehrinde yaşayan Müslümanlar da Cuma farzını eda etmek üzere bir araya geldiler. Şu farkla ki, sayıları yüz elliyi bulan kadınlı erkekli bu New York grubu, Cuma’yı bir camide ya da mescitte değil, bir katedralde, Manhattan’daki Episkopal Katedrali’nde kıldılar. Koskoca New York’ta Cuma namazı kılacak başka yer mi kalmadı, Episkopal katedrali niye? diye soracak olursanız, cevabı, evet, başka yer kalmamış; çünkü, bu New York’lu Müslüman kardeşlerimiz Cumayı ille de bir kadın imam kıldırsın istemişler!

“Hippi”ler 1960’lı yılların Amerikasında yerleşik davranış biçimlerini reddeden, tabiata yakın yaşamaktan, cinselliğin özgürce ifade edilmesinden yana olan genç insanlar olarak bilinirler. Çoğunlukla uzun saçlı, sıradışı giysiler giyinen hippiler, bilinçlerini geliştirdiğine inandıkları bir takım kimyasalları tüketmekten kaçınmazlar. Hatta, günümüzde Hollanda başta olmak üzere Avrupa ülkelerinde bir takım uyuşturucuların serbest bırakılmış olması 1960’lı yıllarda filizlenen bu gençlik hareketinin sonucu olarak değerlendirilir.

Günümüz Almanya’sının aslî nesepi “Germen.” “Slav,” “Semitik” ya da “Türkik” gibi çok sayıda klanı kapsayan bir tanım, Germen. Angles’ler, Sakson’lar, Burgundî’ler, Lombardlar, Vizigotlar, vb vb. onlarca farklı “Germen” klanı var. Sadece günümüz Almanlarının değil, Hollanda, Belçika, Lüksemburg, İsveç, Norveç, Danimarka, İzlanda, Avusturya, İsviçre, Kuzey İtalya, Kuzey ve Orta Fransa, aşağı İskoçya ve İngiltere’yi oluşturan halkların kökenleri de “Germen”lere dayanıyor. İngilizler, halkının “Germen” kökenlerine referansla ülkeye Germany” /Germanya demişler. Fransızlar ve biz Türkler, “Allemanni” isimli Germen klanından yola çıkarak, “Allemand” /Almanya diyoruz. Günümüzde güney Baden-Württemberg, güneybatı Bavarya ve güneybatı Almanya’yı kapsayan tarihi Schwaben ya da Swabia bölgesine de “Alamannia” deniyor ama Almanların kendileri ülkelerine “Deutschland” demeyi tercih etmişler.

13 Kasım 2016 / Ayşe Böhürler ile Söyleşi - Yeni Şafak Gazetesi

ABD’yi tanımadan dünyayı tanımak ve anlamak mümkün değil. Alev Alatlı ile 2016 yılı başında yaptığımız ‘Kelebek Etkisi’ programlarında en önem verdiğimiz konulardan birisi ABD idi. ABD’nin 45. Başkanı seçilirken “Amerika’nın vasilerinin çizdiği yön değişebilir mi?” sorusu üzerinden turbo kapitalizm çerçevesinde pek çok konuya değindik. Turbo kapitalizm değişebilir miydi? Seçim yarışının yeni başladığı günlerde, 25 Şubat’ta Alev Alatlı, Trump’ın kazanacağı ve bunun da o kadar kötü bir şey olmadığı öngörüsünde bulunmuştu. Trump’ın ‘neocon’ değil ‘yerlici’ olduğunu söylemişti. Ve o tarihlerde çok da şans tanınmayan Trump kazandı. Alatlı ile bu öngörüsünün dayandığı sebepleri konuştuk. Ancak daha derin bir röportajı sonraya saklıyoruz.

Aslında, Demokratların revaç verdikleri "Amerikan liberalizmi" denilen değerler bütünü, bize, Ronald Reagan, baba-oğul Bush'lar gibi Cumhuriyetçi başkanlarla birlikte anılan "neoliberalizm"den daha yakın gelir.

Neoliberalizmin amentüsü, IMF, Dünya Bankası ve Amerikan Hazine Bakanlığı'nın 1989'da birlikte oluşturdukları ve "Washington Mutabakatı" diye anılan 10 maddelik bir ekonomik-politika paketidir. Mutabakatın temelinde, devletin küçülmesi, yani, elini ekonomiden tümüyle çekerek, ekonominin denetimini özel sektöre devretmesi istemi yatar. Bu çerçevede, özelleştirme, destek alımlarının, dış ticaret vergilerinin kaldırılması, devlet harcamalarının asgariye indirilmesi, sermaye akımlarını engelleyen mevzuatın iptal edilmesi, işçi sendikalarının kırılmaları, cezaevleri dahil devletin hemen her işletmesinin özel teşebbüse devredilmesi, ihracata yönelik kalkınma modelinin benimsenmesi gibi politikalara ağırlık verilir. 

Hernekadar Bush’u bile aratacak kadar feraset yoksunu, kifayetsiz muhteris bir politikacı da olsa, Amerikan Temsilciler Meclisi sözcülüğüne yükselebilmiş olan Nancy Pelosi’nin, Taha Akyol’un ifadesiyle, “...Ermeni milliyetçiliğinin ...insani ve dini duyguları kin ve intikamcılığa alet etmek, tehdit etmek, satın almak gibi 'ahlaksız oyun'un en çirkin örneklerine” alet olmasını anlamak, zor. Amerikan Temsilciler Meclisi'nin her oturumun dua ile açılması geleneğini, fanatik bir Türkiye düşmanı olan Ermeni Patriği II. Karakin’in 'soykırım' tasarısının kabulü yakarısına tahsis etmek adiliğine tevessül edilmesine tanık olmak, utanç verici. Hanımağanın yalaka sözcüsü Arap Nedim Elşami’nin milletin gözünün içine baka baka olayın “tesadüften ibaret” olduğunu söyleyebilmiş olması, mide bulandırıcı. Bünyesinde Türk devletinin de mali katkısı olduğu söylenen bir Türk Araştırmaları Enstitüsünün varlığına, zor kazanılmış binlerce dolarımızı okusunlar diye döktüğümüz düzinelerce Türk öğrencisine rağmen, Türkiye Ermenileri Patriği II. Mesrob’u “"lojistik sıkıntılar" ileri sürerek konuşturmayan şanlı Georgetown Üniversitesi yönetiminin tutumu, evrensel akademik değerlerin affedilmez ihlâli. Türk Yahudi Cemaati'nin Ermeni soykırımı iddiasına karşı verdiği ilanı (10 Ekim) parasını aldığı halde yayımlamamış, nedeni sorulduğunda “teknik arıza” yalanına sığınmaktan hicap etmemiş Washington Post gazetesi, basın özgürlüğünün ve namusunun Amerika’da bir balondan ibaret olup, bundan böyle “Allah bir” yazsalar, bin kez sınamadan inanılmaması gerektiğinin kanıtı.  
Ve biz Başbakanımızı bütün bu çirkefin kalbine yolcu edeceğiz, öyle mi? Neden? Bush’la konuşsun da, Amerikan yönetimini kendisini içine soktuğu bu aşağılık durumdan kurtarsın diye mi? Bu konuda en ufak bir umudumuz varsa, Amerika’da hükümet politikalarının, Amerikan hükümetinin dışında şekillendiğini idrak etmek zamanımız gelmiş de geçiyor demektir. 

Geçtiğimiz günlerde “1,5 milyon Ermeni’nin Osmanlı Türkleri tarafından kesilmesinin ‘soykırım’ olduğunu kabul” etmeye karar verdiğini açıklayan Kararlamaya Karşı Birlik, ADL, ABD’de, 1913’de, “B’nai B’rith Bağımsız Tarikatı”(1) tarafından kurulmuş. Resmi misyonu, “Yahudi halkına yöneltilen iftiralara /öncelikle/ akla ve vicdana, gerekirse yasalara başvurmak suretiyle son vermek” olarak açıklanmış. 
1900’lü yılların başında Amerika’da azgın bir Yahudi aleyhtarlığı hüküm sürüyor. O korkunç Ku Klax Klan, meselâ, zencilere karşı tutumunu Yahudilere karşı da sürdürmüştür. Nitekim, ADL’nin kuruluşunu “Leo Frank vakası” olarak bilinen trajik olaya bağlarlar. Yahudi Frank, Amerikanın en bağnaz eyaletleri arasında sayılan Georgia’da fabrika yöneticisidir. Mary Phagan adında bir kadına tecavüz ve cinayetle suçlanır, hapse atılır. Oysa, adam suçsuzdur. Georgia valisi cezasını iptal eder, ancak, salınıverilmeden önce cezaevini basanlar tarafından kaçırılır ve linç edilir. 

Örgütün o yıllardaki başlıca faaliyeti, Yahudilerin yazılı basında tekrarlanan basmakalıp olduğu kadar da olumsuz imajlarını düzeltmek, tiyatro ve sinemadaki “Yahudi tiplemesi”ni değiştirmektir ki, “kurnaz, korkak, pis Yahudi” tiplemesinin bizim ülkemizde bile geçerli olduğu günler hatırlardadır. ADL, işe, en küçük yerleşim birimlerine kadar inmeyi hedefleyen bürolar kurarak başlar. Broşür, sirküler vb. yayınlarla Yahudi tiplemesine dikkati çeker, tanınmış akademisyenleri, politikacıları, işadamlarını Yahudi aleyhtarlığını kınamaya ikna eder ki, bunlardan birisi de Amerikan otomotiv sanayiinde devrim yapan Henry Ford’dur. ‘30lu yıllarda, Almanya’da güçlenen Hitler’in Amerikalı sempatizanları ile mücadeleyle geçer. Burada kullandığı yöntem, ABD’deki faşist gruplar ve kişileri yakından izlemek ve faaliyetlerini açığa çıkarmaktır. ADL, bugün de aynı yöntemi izlemektedir.  

Önce bir hatırlatma: ADL’nin açık adı, Anti-Defamation League. “Defamation” karalamak, çamur atmak, iftira etmek, demek; yani, tam adı “Anti-İftira Birliği” ya da bu son vukuatlarından sonra hakim medyamızın tercih ettiği gibi “Karalamacılığa Karşı Birlik.” Dil birliği sağlamak kaygısıyla, bundan böyle ben de bu isme itibar edeceğim.  
Olay, ADL’nin Ulusal Direktörü Abraham H. Foxman imzalı bir “Açık Mektup”un 22-24 Ağustos tarihli New England(1) gazetelerinde yayınlanması ile patlladı. Mektup şöyle: “Son haftalarda alevlenen Türk-Ermeni meselesinin ışığında, ve Yahudi halkına yöneltilen tehditlerin arttığı bu zamanda, Yahudi cemaatinin birliğinin /zarar görmesine ilişkin/ kaygımız nedeniyle, ADL olarak Ermenilerin başına gelen trajediyi yeniden gözden geçirmeye karar verdik.

İsmail, Erkin, Hilâl, Barış, Çağrı, Rengin...

“Emre Aköz, bu ‘palavra’ hakaretiyle, tazminata mahkûm olmayı hak ediyor,” diyorsunuz. Hadi, diyelim, kendisi araştırmaya üşendi, “sizi arayıp, kaynak doğrulaması yapabilirdi.” Birinci yanılgınız bu. Yapmazdı, yapamazdı, çünkü “Marine Corps” vurgusuyla İngilizce’ye hakimiyetini hatırlatan bir adam, “şehadetname” sözcüğünü es geçip, makalesini, metnin hiçbir yerinde geçmeyen “yemin” kelimesi üzerine inşa etmeye durmuşsa şayet, bileceksiniz ki, amacı, üzüm yemek değil, Batılılaştırmacı liberal aydınlarımızın “politically correct”(1) telkinlerine çomak sokmaya kalkışan bağcının “güvenilirliğini” sarsmaktır.  

Sert bir kelime değil mi?! Deistler(*) şöyle dursun, ihtiyatlı Müslümanları bile irkilten, köşeli, hoşgörüsüz, siyah-beyaz, "öteki"ni kesinlikle dışlayan... Ve mükemmelen ifade eden ne hissettiğimi, gördüğümde güleç yüzünü Amerikalı genç güzel kadının fiili livata kurbanı kavruk erkek bedenlerinden oluşan Iraklı esir yığınağının başında. Gâvur. Kelimenin tüm telmihi ile, gâvur.

Evet, hakkı görmeyen; evet, hakkı örten; evet, iyilik bilmeyen; evet, Allah'ı inkâr eden; evet, imanın esaslarına inanmayan; evet, mülhid. 

Dünya görüşü ve işkence ilişkisi 

"Arkadaş! İmân, bütün varlıklar arasında hakiki bir kardeşliği, iletişimi, bağlantıyı ve birlik ilişkilerini oluşturur. Küfür ise, yabancılaşma gibi bütün varlıkları birbirinden ayrı gösterir ve birbirlerine ecnebi nazarıyla baktırır. Bunun içindir ki, inananın ruhunda garaz, kin, vahşet yoktur. En büyük bir düşmanıyla bir tür kardeş bağı vardır. Gâvurun ruhunda hırs, yabancılaşma olduğu gibi, egosunu yüceltme ve özgüven vardır. Bu sırra binaendir ki, dünya hayatında bazen üstünlük gâvurlarda olur..."(**) 

Vietnam savaşı sırasında ABD’de öğrenciydim. Savaş karşıtlarının eylemlerine bizzat şahit ve hayran olanlardanım ki, bu eylemlerin arasında üniversite bahçesinde kurulan Kızıl Haç çadırlarının kapılarına Kuzey Vietnam’a kan vermek üzere oluşturan kuyruklar vardır. Bir yanda, “Amerika, ya sev ya terket” diye haykırarak, gözyaşları içinde “kansızlar”a doğru Amerikan bayrağını sallayanlar, diğer yanda, ahlâk dışı olduğuna inandıkları bu savaşta yer almayacaklarını söyleyenler. Bu ikinci grubu seyreder, kendi ülkemde bu denli cesur olup olamayacağımı sorgulardım. Velhasıl, Batının özgürlükçü demokrasilerine gıpta etmemek mümkün değildi.

Sonraki yıllarda yakın zamanlara kadar adını koyamadığım bir şey döndü; Batı demokrasilerinde ahlâki savlarının bitkin düşüp, havlu attıklarını gördüm. “Ahlâki savların bitkin düşmesi”nden kastım, Batı liberalizmindeki “ütopya kaybı”dır. Gıpta hatta düpedüz haset ettiğim özgürlükçü demokrasiler döndü, Pol Pot’un Kambodiya ölüm tarlaları ya da Saddam’ın Halepçe’sinden ayrı tutulamaz oldu. Euro-Amerikan toplumunun büyük çoğunluğu, liberal serbest piyasa toplumunun kısıtlanmasını, Pol Pot’un ya da Saddam’ın uygulamalarından farklı görmediği bir vicdani yapı kazanırken, söz konusu mezalim, Batı liberalizmindeki “ütopya kaybı”nın haklı gerekçeleri olarak algılanır oldular.

...Ya da kronik nefret, yanılıyor olmak ihtimaline yol vermeyerek yaşatılıyor. Hangi verilere dayanılarak verildiği asla tartışılmayan hükümleri sarsması ihtimal dahilinde görülen en masum önerilerin üstleri örtülüyor. Genel-kabul-gören “doğrular”a gölge düşürülmesine izin verilmiyor.  

Genel-kabul-gören doğrular, örneğin, AB’nin Türkiye’nin son şansı olduğu gibi ya da yaşadığımız ekonomik krizin tek sorumlusunun politikacılar olduğu gibi, taraftarların doğruluklarından kuşku duymayı reddettikleri doğrular. Sorgulanmaları halinde safların darmadağın olabileceğinden korkuluyormuş gibi duran doğrular. Korkularının yay gibi gerdiği, saldırmaya hazır insanların nefretlerini diri tutmaya yönelik “doğrular.” İnsanların yanılgı ihtimaliyle rahatlamalarına, nefretin durulmasına izin vermeyen “doğrular.” Sonuç, müthiş bir katılıkla uygulanan empati yani “duygudaşlık” perhizi ya da kronik kötümserlik ve nefret.