Kategori: “İnananlar”a Dair

2005 yılının Mart’ında İslâm dünyasına da “kadın imamlığı” şeklinde sıçradığı anlaşılan evrensel bir gelişme var: kitaplı dinlerde geleneksel olarak erkeklerin deruhte ettikleri rahiplik, imamlık gibi görevlere kadınların da talip olmaları ve üstlenmeleri ile şeklindeki gelişme. İslâm’da bir kadının imamlığının ancak cemaatte erkek yoksa kabul edildiği malum. Meğer ki, cemaatte erkek olmasın, kadının imamlığı ne Hazreti Muhammet, ne dört halife, ne de sonraki dönemde görülmüş. Buna karşın, Prof. Amina Wadud isimli Afrika kökenli bir Amerikalı hanım, 18 Mart’ta üstelik bir kilisede, New York’daki Episkopal Katedralinde 100-150 kişilik bir gruba Cuma namazı kıldırıyor ve hayattaki en büyük emelinin İstanbul’da, Sultan Ahmet camiinde imamlık etmek olduğunu söylüyor.

Sabetay Sevi, “Frenk” Yakup, Vb.

İsa, çarmıhta ölmeyi yeğlemişti, Sabetay Tzevi, Müslüman olup başını kurtarmayı tercih etti." diyorlar. Buna karşın, Mesih beklentisi kaybolmuyor. Müridleri de küsmüyor. "Yeni duruma uygun bir ilâhiyat" geliştiriyorlar. "Selanik'te 'Donmeh' mezhebini kurdular, mürşidlerini izlediler, Müslüman oldular. Gündüz camilerde, gece gizli sinagoglarında ibadet ederlerdi.

Yıl, 1665. Filistin'de, Gaza'da yaşayan, 1643 ya da '44 Kudüs doğumlu "Gazalı Nathan" diye tanınan saygın bir Yahudi ilâhiyatçısı, kıyametin pek yakın olduğuna hükmedip 1626 İzmir doğumlu Sabetay Tzevi'yi "mehdi" ilân ediyor.

'Mücahitlerin dünya çapında cihad ilân ettikleri, Yaradılışçı'ların yürüyüşe geçtikleri çağımızda, dinin geri döndüğünü inkâr edebilmek için ya kör olmak gerekir, ya da deli! Günümüz tanrıtanımazları bile bu mucizevi dirilişi kabul ediyorlar." Bu cümle, Kenan Malik'e(1) ait.

Bahsettiği "Yaradılışçılar" 1920'li yıllarda ABD'de baş veren köktenci Hıristiyan hareketi "Creationism" müridleri. Bu insanlar, Kutsal Kitap'ın kâinat ve dünyanın yaradılışının anlatıldığı ilk bölümü olan Tekvin'e, hiçbir yoruma tabi tutulmaksızın, harfi harfine iman edilmesini savunuyor ve dolayısıyla Evrim Teorisi'ne itibar etmiyorlar.

21 Ekim 2007  /    Seda Güler Kaya Söyleşisi   /  AKŞAM

SK:“Makyajdı, markaydı, solarium’du, pilates’ti" derken başını alıp giden bir kadın endüstrisine direnmenin bir yolunun da örtünmek olduğunu düşünenler var. Doğrusu haksız oldukları da söylenemez” diyen yazar ve Kapadokya Yüksek Okulu Akademik Koordinatörü Alev Alatlı ile kadın kotasını, türban meselesini ve anayasa değişikliğini konuştuk. Bu haftaki konuğumuz ‘Or’da Kimse Var Mı?’ roman dörtlüsü ile tanıdığımız Alev Alatlı. ‘Schrödinger’in Kedisi’ (Kabus ve Rüya) ile ‘Aydınlanma Değil Merhamet’ yazarın diğer ses getiren kitapları. Tabii ‘Yaseminler Tüter Mi Hâlâ?’ ile ‘Kadere Karşı Koy A.Ş’yi de unutmamak lazım. Alatlı aynı zamanda ileride üniversiteye dönüşecek Kapadokya Yüksek Okulu’nun mimarı ve akademik koordinatörü. Anayasa tartışmasından başlayalım mı?

Gelin, önce şu tespiti yapalım: Hiçbir anayasa Allah kelâmı değildir; hiçbir anayasa ‘mükemmel’ değildir; ‘değişmez’ değildir. Yeryüzünde ‘değiştirilmemiş’ bir anayasa da yoktur. Meğer ki, silah zoruyla dayatılsınlar, anayasa değişiklikleri her an değişen toplumsal yaşamın kaçınılmaz uygulamalarındandır. Bu bağlamda, yeterli sandalye sahibi olan hükümetlerin topluma egemen olan ideolojiyi yansıtmakta kusurlu olduğunu düşündükleri anayasayı yeniden düzenleme çabalarının yadırganacak bir yanı yoktur. AKP de bunu yapan siyasi iktidarlardan birisi. Hepsi bu.

“Gay-Lesbian Öğrenci Kulübü”

Yazının başlığı belki de, “Gözün aydın!” olmalıydı! Düştün, kalktın, yaralandın, debelendin, hırpalandın, miden bulandı, başın döndü, için acıdı, için katıldı ama iki yüz yıllık modernleşme serencamının son durağına da eriştin Türkiye! Ülkemizin ilk “Gay-Lesbiyen Öğrenci Kulübü”nü kurmayı başardın, “insan hak ve tercihlerine saygılı” bir toplum olduğunu tartışılmaz bir biçimde kanıtladın! Üstelik, askeri ya da sivil bir darbe ya da YÖK dayatması olmaksızın, ülkenin en zengin beşinci(1) yükseköğretim kurumu olan “Bilgi Üniversitesi”nde, üstelik 8887 öğrenci velisinden sadece 10-15 kadarının tepki gösterdiği, mükemmel bir mutabakat ortamında! 

“’Din’ herşeyden önce insanoğlunun yeryüzündeki binlerce yıllık serüveni sürecinde şekillendirdiği bir “dünya, kâinat, kozmos açıklaması,” dilerseniz, görüşüdür.

“Din” kelimesini bir üstbaşlık olarak kabul edersek, tarih öncesinden başlamak üzere, paganizmden teizme, teizmden deizme, mezhep, tarikat, kült veya benzerleri kümeleşmelerin sayısız açıklamalar geliştirdikleri de mâlumdur. Bunlardan bazılarının vardıkları sonuçlar, Kitaplı Dinler dediğimiz Musevilik-Hıristiyanlık-Müslümanlık üçlüsünde olduğu gibi benzeşmekle birlikte, bir o kadar da farklı ve ayrı sonuçlara varan inançlar da mevcuttur. Şinto, Budizm, Budizmin muhtelif çeşitlemeleri, Konfüsyusçülük, Asatru gibi gibi dinlerin dünya/kâinat görüşleri diğerlerinden ve birbirlerinden çok farklıdır.

2004’ün başlarında “Uçan Süpürge”nin sitesinde Diyarbakır’da “İŞTAR” isimli bir derginin yayınlanmaya başladığını okumuştum. Geçtiğimiz günlerde tanrıçanın adına bir toplantıya ilişkin olarak tekrar rastladığımda, Uçan Süpürge’nin haberini bulabilir miyim diye baktım, oradaydı.

Şöyle: “25 Kasım 2003’te yayın hayatına başlayan kadın dergisi “İŞTAR”, 7’si yayın kurulunda olmak üzere 30 kadın ve iki erkeğin desteğiyle çıkıyor. Adını, Mezopotamya’nın aşk ve savaş tanrıçası İŞTAR’dan alan dergi, Güneydoğu Anadolu kadınını bilinçlendirmeyi hedefliyor. İŞTAR’ı çıkaran kadınlar, 17 Ocak 2004 tarihinde dergilerini...’da düzenledikleri bir kokteylle tanıttılar. Derginin yayın yönetmeni Avukat Hamiyet Çelebi İzol, tanıtım toplantısında, derginin iki aylık yayın sürecini değerlendiren bir konuşma yaptı. İzol, dünyada, Türkiye’de ve özellikle Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nde kadın sorununun “yaşamsal” olduğunu ve diğer birçok sorunun nedeni olarak göründüğünü vurgulayarak “Dergimiz bu yakıcı sorunun tartışılıp çözümlenmesi sürecine aktif katkıda bulunmayı hedefliyor” dedi.

Diyanet İşleri Başkanı Prof. Ali Bardakoğlu, Hürriyet gazetesine yaptığı “tarihi açıklama”da “Müslümanlığın güncelleştirilmesi” gerektiğini, Kur’anın yeniden yorumlanmasına ihtiyaç duyulduğunu” söylemiş. Gazete de haklı olarak bir büyük manşet atmış: “Yirmi birinci yüzyılın vaazı.” 

“Süleyman Demirkan” Beyin yalancısıyım ama Bardakoğlu gerçekten de “din ile modernlik arasında bir çatışma olmaz” buyurmuşlar da, “Biz dini değil, kendi dindarlığımızı, yani Müslümanlığımızı modernleştirmeliyiz. Dindarlığı şartlarımıza göre sorgulayıp düzenleyebiliriz” diye bir de açıklama getirmişlerse, vay halimize!  

Sayın Başkan’ın cümlesini şöyle değiştirirsem, neden başıma taş düşmüş gibi olduğumu daha kolay anlatabilirim belki: “...biz tıbbı değil, kendi tıp anlayışımızı, yani hekimliğimizi modernleştirmeliyiz. Kendi tıp anlayışımızı şartlarımıza göre sorgulayıp düzenleyebiliriz.”  

Bir sıfat olarak kullandığımız "laik," bundan türettiğimiz isim olan "laiklik" kelimelerinin Türkiye'nin başına tam bir çorap ördüğünü düşünmeden edemiyorum! "Metropol mit"i derler, insanların topluca yaşadıkları yerlerde hızla yayılan asılsız korku hikâyeleri vardır. Ne gibi? Meselâ, Kazlıçeşme tabakhanelerinin kaldırılması halinde şehri dev sıçanların saracağı gibi. "Laiklik"e ilişkin söylemler de bunlara döndü. Türkçe'yi kurda kuşa salar mıyız? Oh, olsun bize! Şu kavgaların başından beri meselenin adını Türkçe koysaydık, kavganın ortasında durup kendi halimize kendimiz gülerdik!

"İsa, çarmıhta ölmeyi yeğlemişti, Sabetay Tzevi, Müslüman olup başını kurtarmayı tercih etti." diyorlar. Buna karşın, Mesih beklentisi kaybolmuyor. Müridleri de küsmüyor. "Yeni duruma uygun bir ilâhiyat" geliştiriyorlar. "Selanik'te 'Donmeh' mezhebini kurdular, mürşidlerini izlediler, Müslüman oldular. Gündüz camilerde, gece gizli sinagoglarında ibadet ederlerdi.

Yıl, 1665. Filistin'de, Gaza'da yaşayan, 1643 ya da '44 Kudüs doğumlu "Gazalı Nathan" diye tanınan saygın bir Yahudi ilâhiyatçısı, kıyametin pek yakın olduğuna hükmedip 1626 İzmir doğumlu Sabetay Tzevi'yi "mehdi" ilân ediyor. 

Sahte mehdiler, alışılmadık hadiseler değil; ancak bu defa Avrupa ve Anadolu Yahudiliği, entelektüel Yahudi çevrelerinin dışında hemen hiç bilinmeyen bir iştiyakla sarsılıyor. "Sabetay, A şehrindeki Yahudilerin, B şehrindeki Yahudilere kendisinin C şehrinde yarattığı akıl almaz mucizeleri anlatan uzun mektuplar yazmalarını sağlıyor," böylece kısa zamanda İzmir'de çok sayıda mürid ediniyor hatta bir defasında kendisine inanmayan bir sinagogu zaptediyor. Müridleri, Tzevi'nin Padişah'ı tahttan indireceğine, yerine kendisinin geçeceğine inanıyorlar. Ne ki, Avcı Sultan Mehmet, tehditlere papuç bırakacak bir adam değildir; Tzevi'ye, tövbe edip İslam'a ihtida ettiğini açıklamadığı takdirde boynunu vurduracağını söylüyor. 

Diyanet İşleri Başkanı Prof. Ali Bardakoğlu, Hürriyet gazetesine yaptığı “tarihi açıklama”da “Müslümanlığın güncelleştirilmesi” gerektiğini, Kur’an’ın yeniden yorumlanmasına ihtiyaç duyulduğunu” söylemiş. Gazete de haklı olarak bir büyük manşet atmış: “Yirmibirinci yüzyılın vaazı.”

“Süleyman Demirkan beyin yalancısıyım ama Bardakoğlu gerçekten de “din ile modernlik arasında bir çatışma olmaz” buyurmuşlar da, “Biz dini değil, kendi dindarlığımızı, yani Müslümanlığımızı modernleştirmeliyiz. Dindarlığı şartlarımıza göre sorgulayıp düzenleyebiliriz” diye bir de açıklama getirmişlerse, vay halimize!

Önce hayli gecikmiş bir soru: din eğitimi, dünyevi bir kariyerde başarılı olmak, “ilerlemek” için midir, yoksa öğrencinin salah bulması için mi? Salah, yani, huzur, barış, iyileşme, hayra dönük faziletler bütününe kavuşma, yani, Tanrı ile öğrencinin arasındaki bağın yeniden tesisi, yani, öğrencinin İslâmiyete ihtidası, İslâmi değerlerle yeniden doğuşu. Din eğitimi, bu temel noktada başarısızsa, bütünüyle başarısız demektir. Eğitim sürecinin diğer, yan, hedefleri, temel amaç olan “İslâmiyete ihtida” doğrultusunda şekillenir. Yan hedeflerden birisi, öğrencinin kişisel gelişimi, insani becerilerini mümkün olan en yüksek noktaya yükseltmesinin yollarının açılmasıdır. Kişisel gelişme, hemen her alanda mükemmeliyeti hedeflemelidir. Fiziki, zihni ve ahlâki güçlerin, “halka hizmet, Hakka hizmettir” disturu doğrultusunda geliştirilmesi, akıl kadar beden ve gönülün de eğitilmesini gerektirir.

Mağmumluk ve cehalet, erdem değildir. Din eğitimi öğrenciyi bir yandan entelektüel zirvelere teşvik ederken, diğer yandan da Kâinat’taki koordinatlarını belirlemelerine yardımcı olur. Öğrenciye hayatını kazanabileceği bir sanat ya da meslek edindirmesi zaruridir. Meslek eğitimi “hîni hacet” için değil, aklın ve kişiliğin geliştirilmesinin önemli bir aracı olarak görülmelidir. Meslek sahibi bir gençlik, direnç, sebat, cesaret, kişilik sahibi bir gençlik olacaktır. Bana sorarsanız, günlük yaşamın gereksinimlerini karşılayacak bilgi ve beceriyle donanmış olmak, hafifmeşrep entelektüellikten bin kez evlâdır. Kuran, diğer ders kitaplarının arasına, adeta bir çeşni hüviyeti ile sokulamaz. Kuran, matematik, coğrafya, fizik kitaplarının yerine de okutulamaz. Kuran, bir ansiklopedi de değildir. Kuran, bir dünya/kâinat görüşü verir, bilginin yorumlama ve uygulanmasına yardımcı olur. Bu çerçevede, din eğitimine özen gösteren ülkelerin öğrencilerin sağlıklı kalmalarına yardımcı olmak üzere müfredatın başına “fizyoloji”yi yerleştirdiklerini biliyorum. Bunun hemen arkasından da “anadil” geliyor. Gerekçesi de şu: “Ne kadar iyi konuşursanız, telâffuzunuz, kelime seçiminiz ne kadar iyiyse, başkalarına o kadar yararlı olursunuz.” Batılı psikolog ve sosyologların “ailenin dağılmasının” çağdaş medeniyetlerin önlerindeki en büyük tehlike olduğunu sezmeye başlamalarının en az yüz yıllık bir geçmişi var.

Amerika Birleşik Devletlerinde sayıları iki bin beş yüz kadar olduğu söylenen kültlerden bir tanesi de ‘İslâm’ın Müslüman Kültü.’

İslâm’ın Müslüman Kültü’nün başkanı, “Martin Luther King’den daha iyi bir konuşmacı, Norman Mailer’dan daha iyi bir yazar, Henry Kissinger’den daha iyi bir diplomat, Muhammed Ali’den daha yakışıklı bir erkek” olarak ün yapmış olan Louis Farrakhan; kültün kurucusu,  Wallace D. Fard Muhammed.Yıl 1930, Fard, “mavi gözlü şeytanların geçici egemenliği altındaki dünyada kara adamın imkânlarının neler olduğu” hususunda “Karaderililer Milletini” uyandırmak üzere Allah tarafından gönderilmiş olduğu iddiasıyla ortaya çıkıyor, Amerika’nın Afrika kökenli kültürünün “beyazderili iblisler”in kültüründen çok farklı ve emsalsiz olduğunu vaaz etmeye başlıyor. Dört yıl kadar sonra ortadan kayboluyor, kendisinden bir daha haber alınamıyor. Fard’ın baş havarisi ve sonradan yerine geçen asistanı, Elijah Muhammed, başkanın “Allah’a döndüğü”nü açıklıyor.